Κυνόδοντας:Τέχνη ή μούφα?
Φυσικά και δεν είμαι ο καθείδην αρμόδιος για να κρίνω αν η υποψήφια για Oscar (τελικά δεν το πήραμε) ταινία του Γιώργου Λάνθιμου αποτελεί το απαύγασμα της κινηματογραφικής τέχνης, παρόλα αυτά όμως δεν χρειάζεται να είσαι ο Κουτσογιανόπουλος για να μπορέσεις να εκφράσεις μια ''κινηματογραφική'' άποψη η οποία να είναι ενδεχομένως κοινώς αποδεκτή.
Οι περισσότεροι φαντάζομαι, μάθαμε για την ύπαρξη την εν λόγω ταινίας από σπόντα.Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως τη μάθαμε φέτος ενώ υπάρχει εδώ και 2 χρόνια.Προσωπικά έμαθα για τον ''Κυνόδοντα'' από τον κολλητό μου ο οποίος μου είπε ''Δες τη και θα μείνεις''.Κι όντως ''έμεινα''.Μεταξύ μας αυτο πιστεύω πως είναι το κλειδί για να μπορέσεις να αντέξεις το συγκεκριμένο εγχείρημα όταν μάλιστα δεν είσαι ''συνηθισμένος'' σ'αυτού του είδους τις ταινίες.Να είσαι προετοιμασμένος πως θα δεις κάτι το οποίο θα σε προβληματίσει αλλά κυρίως θα σε ''σκαλώσει''.
Το ''σκάλωμα'' ξεκινάει από την πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας (η αρχή εξάλλου είναι το ήμισυ του παντός) στο οποίο εμφανίζονται οι βασικοί πρωταγωνιστές της ταινίας και μιλάω φυσικά για τα 3 παιδία της οικογένειας (τεχνιέντως δεν έχουν ονόματα) τα οποία όταν ξεκινούν τους διαλόγους νομίζεις πως τουλάχιστον η επιλογή του cast είναι μία αποτυχία καθώς η ομιλία τους είναι μουδιασμένη, προβληματική και γενικότερα ό,τι να ναι.Συνεχίζοντας όμως και κατανοώντας τι συμβαίνει γενικότερα στη ταινία αντιλαμβάνεσαι πως όντως η ερμήνεια των 3 παιδιών είναι υποδειγματική αν αναλογιστεί κανείς πως κυριολεκτικά όλους τους ο κόσμος είναι τα αντικείμενα και οι άνθρωποι οι οποίοι περικλέιονται απο τους 4 τοίχους του σπιτιού τους αφου δεν έχουν βγει ποτέ απο αυτό.
Δεν θα ήθελα να αναλωθώ σε περαιτέρω αναλύσεις αφου εξαρχής δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου (εξάλλου απο τη μέρα που έγινε γνωστή η υποψηφιοτητά του έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων) απλά θεωρώ πως αξίζει να δούμε την εν λόγω ταινία και να κατανοήσουμε τις αλλοιγωρίες και τα μηνύματα που υφέρπουν τουλάχιστον για να ξεφύγουμε έστω και για λίγο απ'τις συνηθισμένες αμερικανιές με πιστολίδια, ρομάντζα και σεξ και να δούμε κάτι διαφορετικό το οποίο είναι και ελληνικό και να μην την απορρίψουμε κατευθείαν ως μούφα..Είπαμε...Αν αποφασίσεις να τη δεις προετοιμάσου για ένα ''δύσκολο'' βράδυ ή απόγευμα ή όποτε τη δεις εν πάσει περιπτώσει.
Η κριτικη απο τις Sun Times του Chicago πιστεύω είναι αντιπροσωπευτικότατη:
''Ειναι σαν τροχαίο ατύχημα.Δεν σ'αρέσει αύτο που βλέπεις αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς''
Μήνυμα Ελήφθη
Του Δημήτρη Καραγιάννη
Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011
Ώρα 18:16
Έχοντας ξυπνήσει πριν κανα τέταρτο απ την αναγραφόμενη ώρα και συνειδητοποιώντας κατειφής πως άλλη μια μέρα (και μάλιστα η Κυριακή) έφυγε ανεπιστρεπτί αποφασίζω να επανακτήσω την επικοινωνία μου με τον έξω κόσμο παίρνοντας στα χέρια μου το ‘’διάολο’’ όπως συνηθίζει να το αποκαλεί η γιαγιά μου και μιλάω φυσικά για το κινήτο τηλέφωνο.Τί το θελά;Μετά από συνεχείς, και εν τέλει δυστυχώς απέλπιδες προσπάθειες,να στείλω ένα μήνυμα, το μουντό αυτό κυριακάτικο απόγευμα με βρίσκει αρχικά να καταριέμαι την τύχη μου όπως κάνω πάντα και στη συνέχεια να εξακοντίζω κατάρες στον αποκλειστικό υπαίτιο της καταστασής μου αυτής που στην προκειμένη περίπτωση ήταν η Cosmote.
Και άρχισα να αναρωτιέμαι...’’Πόσο ποιό εύκολη θα ήταν η ζωή μας χωρίς τα επονομαζόμενα SMS;’’ Καθόλου εύκολη..απαντώ.Θες να πεις κάτι πολύ σημαντικό σε κάποιον,τη δεδομένη στιγμή δεν μπορείς να του μιλήσεις του στέλνεις ένα μήνυμα και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Πρώτη προσπάθεια απαξιοποίησης του ‘’διαόλου’’ γενικα και των SMS εν προκειμένω ανεπιτυχής...
’’Πόσο ποιό αληθινή όμως θα ήταν η ζωή μας χωρίς τα SMS;’’ Έχω συλλάβει αρκετές φορές η αλήθεια είναι τον ευατό μου να συλλογίζεται το συγκεκριμένο ερώτημα όχι απαραίτητα επειδή βρίσκομαι συνεχώς στην ίδια κατάσταση λόγω της συγκεκριμένης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας (μη βρω και το μπελά μου) αλλά μάλλον γιατί όντως αυτή η καινοτόμος τεχνολογία που πρωτοεμφανίστηκε το 1992 στο Ηνωμένο Βασίλειο και αντικατέστησε τα παραδοσιακά γράμματα έμελλε ευτυχώς για πολλούς ,δυστυχώς για εμένα, να αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής αλλά κυρίως τον τρόπο εκφρασής μας.
Είναι γεγονός πως ό,τι θέλουμε να εκφράσουμε ή μάλλον ό,τι φοβόμαστε να εκφράσουμε,το κάνουμε μέσω ενός απλού μηνύματος το οποίο μπορεί φαινομενικά να μην κοστίζει πολλά στη τσέπη μας παρόλα αυτά όμως κοστίζει πολλά στον ίδιο μας τον ευατό.Πλέον αγαπάμε, ερωτευόμαστε, τσακωνόμαστε, χαιρόμαστε,χωρίζουμε μέσα από ένα μήνυμα θεωρώντας, λανθασμένα βεβαίως, πως μερικά φωτεινά αριθμήμενα πλήκτρα είναι ικάνα να αντικαταστήσουν αλλά και να μεταδώσουν επάξια στον παραλήπτη τα συναισθήματα τα οποία νιώθει ο αποστολέας στην εκάστοτε περίπτωση είτε αυτά είναι όμορφα είτε είναι άσχημα.Αναπόδραστα λοιπόν οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει -μάλλον δεν έμαθαν ποτέ- να εκφράζονται καθιστώντας τη καρδιά και τη ψυχή τους ανδρίκαιλα του τεχνολογικού εκφυλισμού. Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν κάπως υπερβολικά και μελό παρόλα αύτα όμως κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως είναι όλα αληθινά.Απλα να αναλογιστούμε πόσο ποιο όμορφα –η και πιό άσχημα,εξάλλου και αυτά χρειάζονται που και που- θα νιώθαμε αν όλα αυτά που θέλαμε να εκφράσουμε τα εκφράζαμε κοιτάζοντας τον άλλον στα μάτια.Ίσως να βρισκόμασταν αντιμέτωποι με την πραγματική αλήθεια την οποία κρύβει ένα απλο SMS και στην ουσία είναι αυτη που πραγματικά φοβόμαστε και θέλουμε να αποφύγουμε.
Φαίνεται πως η δεύτερη απόπειρα απαξίωσης του ‘’διαόλου’’ και των SMS στέφθήκε με κάποια επιτυχία.Μέχρι να ξαναπάρουμε το κινητό και να πατήσουμε την επιλογή ‘’ Νέο μήνυμα’’...=)
Deceitful Prayers by JanRus
'Lord, I need your help...
I'm scared... I'm obsessed...
a nightmare... this real nightmare infests me....
an eternal struggle with my mind
a rigged battle between
David and Goliath,
I implore you, give me strength and reason to have faith,
once and forever....AMEN''
Beneath the world of extravagance
of betrayal and revenge,
greed after greed
lust after lust
wrath after wrath
your pride is strangled,
strangled by vanity.
The well of love and confidence
is overflowed by envy and despair,
poems are buried in the desert,
crimes exculpated by mercenary witnesses
But...
in sorrow you could discern only light
a white veil covering the sadness with serenity.
the ink of the creator's pen ends,
the poet's hand is trembling
fails to write an ending to his poem,
leaving suspicions to his followers
and curiosity to his readers.
This never - writen ending is our lives
from the cradle, to the grave
an improvised play with fallen curtains.
Having faith is a gift,
using faith is a curse.
You're the receiver of your actions
therefore, remember...
late prayers always deveive...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου